گمان مي كردم نخلها و نخلستانهاي جنوب بيش از هر چيز مرا ياد جنگ و اسطوره هايش مي اندازد اما اسطوره هاي اين سرزمين نيز اسطوره اي داشته اند كه اين نخلستانها بيش از اينها يادآور او مي باشند
مرا به سرزنش نگيريد چرا كه تا بوده از پدر و پدرانم داستان علي و نخلستان و گريه هاي شبانه اش را شنيده ام. من در اين نخلستانها به دنبال علي مي گردم و رد پايي از علي گويا علي با تك تك اين نخلها درد و دل مي كرده زماني كه آنها را مي فشانده براي يتيمان عرب...گويا علي آنها را با اشكهايش آبياري كرده كه اينگونه بيداد مي كنند ياد و نامش را...
نخلستان بيش از هر چيز مرا ياد علي مي اندازد آنگاه كه به فراخوانش بايد به نخلستان مي دويدند و با عرق جبين در گرماي تابستان بر پاي نخلي مي ديدند
آري اين نخلها بيش از هر چيز مرا ياد علي ميندازد و ياد اسطوره اسطوره ها هر چند در ايران باشد...
پس درود بر اسطوره تاريخ علي و همه آنها كه با تاثي بر علي و خاندان پاكش اسطوره گشتند