یادم می آید تمام محله ما زیر آب می رفت و ما مجبور بودیم خانه را ترک کنیم و به منزل پدربزرگ برویم. این مشکل در زمستان ها که باران شدت می گرفت همه ساله اتفاق می افتاد، ما وقتی دیدیم که دولت کاری برایمان نمی کند خود دست به کار شدیم و ورودی منزلمان سدی آجری درست کردیم و ورودی هر اتاق نیز. رفت و آمد خیلی برایمان سخت شد اما توانستیم جلوی سیلاب را به منزل بگیریم. بعدها وضعمان که بهتر شد خانه را کوبیدیم و در سطح بالاتری درست کردیم، نه تنها ما بلکه همه همسایگان ما مبادرت به این کار کردند. هنوز در برخی نقاط شهر اهواز این خانه ها وجود دارند، خانه هایی که برای ورود به آنها باید قدری سختی متحمل شوی تا بتوانی ورود کنی!
نکته جالب اینجاست که وقتی مردم بعد از تحمل سالها سختی متحمل هزینه های فراوان شدند مشکل فاضلاب تا حدی حل شد و کمتر دچار مشکل می شوند. حالا اما فکر می کنم نباید منتظر دولت بنشینیم و دست روی دست بگذاریم تا ببینیم در کوتاه مدت کاری می کنند یا نه، بلکه باید همانند گذشته خودکفا باشیم و هزینه پرداخت کنیم. یعنی بخش اعظمی از هزینه های دولت را از جیبمان پرداخت کنیم تا بتوانیم زندگی کنیم. هم من و هم همه مردم استانم از این موضوع تکراری خاک که سالهاست دامن گیرمان شده و امروز به عنوان ریزگرد از آن یاد می کنیم خسته ایم. سال هاست صبح تا عصر زندگی در ما جریان ندارد و شبها نبض زندگی تپیدن می یابد، خلاصه اوضاعمان وخیم گزارش می شود! هزینه های زندگی مان هم که ده برابر شده است و هیچ کسی هم خود را مسول جبران این همه خسارت نمی داند. به نظر باید حرکتی مردمی انجام شود، نمی دانم نهادی تشکیل شود. خاک، آب نیست که در ورودی منزلمان جلویش را به وسیله سد مسدود کنیم. خاک...آب نیست که فقط پایمان را در آن بگذاریم و چند ساعتی را به خاطر بودن پاهایمان در آن درد بکشیم. خاک، خاک است. سرشار از آلودگی های زیست محیطی و عامل انتقال بیماری از کشوری به کشور دیگر از شهری به شهر دیگر!
حالا چه می کنید می مانید یا می روید؟ اگر قصد ماندن دارید عیبی ندارد بمانید، تا سال ها زندگی تان همین هست که هست. ماسک نمی دهند شیر هم توزیع نمی شود صدا و سیما هم پوشش نمی دهد مسوولین هم محافظه کاری می کنند.
انتخاب با شماست.خدانگه دارتان
امضا:
سید ابراهیم آل رضا
بیست و دوم بهمن ماه نود و سه
لینک مطلب در پایگاه خبری تحلیلی ارزشمند شـــوشــان
لینک مطلب در پایگاه خبری عصر ما
